Μερος των αναμνησεων οσο θυμάμαι τον εαυτό μου ειναι και τα βιβλια. Μου αρεσει πολυ το διαβασμα και οταν ο χρονος μου ηταν περισσοτερος, εκανα και πραξη την αγαπημενη μου συνηθεια. Πολλες φορες οι τσαντες μου φιλοξενουσαν και ενα βιβλο για αυτες τις τοσο ανουσιες αναμονες σε ΙΚΑ, στασεις λεωφορειων (ιδιως οταν εχανες το ενα στο τσακ και επρεπε να περιμενεις μιση ωρα για να ερθει το άλλο) και σε ολες αυτες τις περιπτωσεις που θελεις να αρχισεις να σιχτιριζεις μιας και οι αλλοι θεωρουν τον χρονο σου μηδαμινης αξιας. Εκει λοιπον σκεφτομαι αντι να δηλητηριαζω την διαθεση μου ας κανω κατι επικοδομητικό για μενα.
Περιοδο μεγαλης βιβλιοφαγιας υπηρξε η εφηβεια μου, οταν το ενδιαφερον για καινουργιους τιτλους με οδηγησε στην Βιβλιοθηκη της πολης μου οπου επειδη δεν μου εφταναν να βιβλια που μου επιτρεποντουσταν, ειχα βαλει αλλους να γινουν μελη για να μπορω να παιρνω και για εκεινους όπου κατεληγαν να σβήνουν την δική μου διψα για διαβασμα.
Ευτυχως οι φιλοι και γνωστοι μου εχουν και αυτοι το ιδιο μικροβιο σε διαφορες βαθμιδες και ετσι εχουμε την τυχη και την δυνατοτητα της ανταλλαγης.
Θυμαμαι στην εφηβεια μου, να μπαινω στην αγκαλια μιας τεραστιας μπαμπου πολυθρονας και να ξεκιναω τα βιβλια του Ξενοπουλου - με τα οποια ειχα παθει λατρεια - και να μην σηκωνομαι αν δεν εβλεπα το "τελος. Πολλες φορες με επαιρνε ο υπνος με το βιβλιο στο χερι (ΟΧΙ δεν ηταν λογω βαρεμαρας της ιστοριας αλλα η ιστορια συνεχιζε στα ονειρα μου, ενα πραγμα σαν το "ενας ιπποτης για την Βασουλα"; έτσι ακριβως χιχιχιχι)
Με τα χρονια και τις υποχρεωσεις, τις ώρες δουλειας και ολα αυτα που προκυπτουν στην ενηλικη ζωη μας οι ρυθμοι επεσαν. Ξεκιναγα και δεν μπορουσα να το τελειωσω σε ευλογο διαστημα και αυτο μου αφηνε ενα αισθημα ανικανοποιησης μιας και περνουσαν εβδομαδες μεχρι να το ξαναπιασω. Δεν ειναι αυτος τροπος αναγνωσης.
Η αληθεια ειναι οτι με τον καιρο πολλα πραγματα που αγαπουσα να κανω τα αφησα να χαθουν ή να με περιμενουν μεσα στο κλασικό "δεν προλαβαινω, σε λιγο καιρο απο τωρα θα το ξαναρχισω"
Λαθος! Οτι μας δινει χαρα δεν το παραγκωνιζουμε απο μονοι μας. Λιγο η μαυριλα της εποχης, λιγο ολη αυτη η απαισιοδοξια γυρω μας, δεν μας αφηνουν να χαρουμε με αυτα που μας προσφερουν χαρα. Αλλα απο την αλλη ισα ισα που αυτο πρεπει να επιδιωξουμε. Την χαρα, την ξεγνοιασια, το ταξιδι του μυαλου, την δημιουργια εικονων στο μυαλο μας, περα απο τις τυποποιημενες εικονες της τηλεορασης.
Αποφασισα λοιπον να ξεκινησω παλι αυτη την τοσο αγαπημενη συνηθεια. Το μονο αρνητικο μου στο κομματι αυτο ειναι οτι μετα απο καιρο - και με πολυ λιγες εξαιρεσεις - δεν θυμαμαι καλα την πλοκή σε σχέση με τους τιτλους. Θυμαμαι οτι το εχω διαβασει αλλα θελω λιγο σπρωξιμο στο να θυμηθω την πλοκή.
Ετσι λοιπον γεννηθηκε η ιδεα για αυτο το blog. Σκοπος ειναι να αποτυπωσουμε τις εντυπωσεις, τα χρωματα, τις σκεψεις, την γευση που μας αφησε το βιβλιο αυτο. Επισημαινω οτι δεν υπαρχει καμια προθεση διαφημισης ή δυσφήμισης μιας και τα σχολια γινονται με βαση τις προσωπικες μας απαιτησεις, αναγκες, αναζητησεις την στιγμή που το διαβασαμε. Σε αυτο το blog ειστε καλεσμενοι ολοι οσοι θελετε να εκφρασετε την αποψη σας ειτε προκειται για τους τιτλους που εχουμε ηδη αναρτησει είτε για καινουργιους. Καντε τα σχολια σας ή αν προκειται για καινουργια καταχώρηση στειλτε μου ενα mail (abotis2000@yahoo.gr) και συντομα θα αναρτηθει. Βασική προυποθεση ειναι να αναφερεται ο συγγραφεας καθως και οι εκδοσεις έτσι ώστε να ειμαστε δικαιοι απεναντι στην δουλεια οσων φροντισαν να φτασει αυτο το βιβλιο στα χερια μας :)
Καλη αναγνωση
"Να μαι και εγώ! Με λένε Μερσίνη και με αφορμή τα σημερινά μου γενέθλια είπα να συστηθώ και επισήμως μιας και για μενα διαβαζετε αλλά για μένα δεν ξέρετε :)
Γεννήθηκα λοιπόν πριν απο 54 χρόνια στην όμορφη Χαλκίδα. Η Εύη με λέει βιβλιοφάγο και έτσι είναι. Έμαθα απο τον πατέρα μου - εναν υπέροχο άνθρωπο που έβλεπε 50 χρόνια μπροστά απο την εποχή του - να αγαπώ τα βιβλία. Κληρονόμησα απο εκείνον μια υπέροχη βιβλιοθήκη. Υπάρχουν και βιβλία πριν απο τον πόλεμο, όσα μπόρεσε να σώσει, και συνέχισα εγώ. Στο σπίτι υπάρχουν τα βιβλία του παππού, τα δικά μου και των δυο παιδιών μου, που ευτυχώς και εκείνα κληρονόμησαν την αγαπη μας για την λογοτεχνία.
Τα καμάρια μου, όπως τα αποκαλώ, είναι δυο ευλογημένα κορίτσια που ασχολούνται με πολλά και με το διάβασμα. Πιστεύω οτι πρέπει να στρέψουμε τα παιδιά μας στο να αγαπούν τα βιβλία. Δεν λεω, καλά τα ηλεκτρονικά, οι κούκλες, τα παιχνίδια, η τηλεόραση, λίγη μόρφωση όμως παραπάνω δεν βλάπτει.
Μέσα απο τις σελίδες ενος βιβλίου μπορεις να ταξιδέψεις, να ταυτιστείς με τους ήρωες, να ανακαλύψεις ομοιότητες και διαφορες, να μάθεις ιστορία, να μαθεις να μιλάς και να γράφεις σωστά. Θέλω να πιστεύω ότι απο εδώ και πέρα θα κάνουμε καλή παρέα, μαζί με τα βιβλία, τις συνταγές μαγειρικής - μαγειρεύω κιόλας - και οτι άλλο νομιζω οτι θα μας βοηθήσει να βάλουμε λίγο χρώμα στη ζωή μας, γιατί έχει πέσει πολύ μουνταδα τελευταία και δεν πρέπει να μας παίρνει απο κατω. Είναι στο χερι μας να κανουμε την διαφορά μιας και "Μπορούμε και αλλιώς" :)
Στις δυσκολες εποχές που περνάμε πρέπει να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και οχι μισοάδειο.
Αν θέλετε λοιπον, όσοι μας διαβάζετε ελάτε να ενωθούμε σε αυτο το blog που δημιουργησε η Εύη - η γλυκιά, πανέξυπνη, γεμάτη χιούμορ και ζωή, μικρή μου γειτόνισσα - και ακολουθήστε μας σε αυτό το ταξίδι.
Πιστεύω πως θα αποζημιωθείτε" :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου